Постојат чувства кои личат на сон...кои се шират во душата како магла,кои не ти дозволуваат да мислиш ниту да дејствуваш ниту да постоиш на некој јасен и разбирлив начин.

Нешто задремано останува во нас,како цела ноќ да сме лежеле будни,а сонливиот ден исполнет со сонце ја загрева здрвената површина на сетилата.
 Чувството дека сме некаде е опиеност,а волјата е како полна кофа која во градината ја истура невнимателна нога...тоа е како некој вид прашина. Човек се движи без да ја забележи,ја вдишува,ја јаде,ја пие а таа е толку ситна и фина што дури и не чкрипи под забите
..човек мора постојано да го тресе од себе тој дожд од песок.

Да се страда без страдање,да се сака без волја,да се мисли без тек на мислите...
Што убиваме кога го убиваме времето ?
-секако не времето кое и без тоа минува
Каде е животот што го изгубивме живеејќи?...а каде е мудроста што ја изгубивме во знењето