Чекореше, но не знаеше каде, набљудуваше, но не знаеше што... Таа размислуваше... размислуваше за својот живот... се сеќаваше на она што поминало, мислеше на она што доаѓа, размислуваше за иднината, за она што ќе  биде.

 Се обидуваше да сфати зошто повторно живее во истиот суров свет?

Камо да можеше овој ветар да се развиори во душава и да ги истера сите лоши чувства од неа,камо да можеше да е вака темно засекогаш да не гледам повеќе злоба и тага,да ми е вака глуво и во ушиве да не слушам туѓ плач,а во срцево да ми е светло колку најсјајната звезда ноќва за кога ќе затворам очи да не чуствувам страв од темнина.

Беше само Таа... глувата тишината.. и нејзиниот разум...толку многу спомени а толку малку време,камо да можеше ноќва да е долга колку што е мрачна - си помисли.