Лица без боја

Сводот фрла дождовни капки,како да се оловни,

хистерична толпа ита,се бори со канџи орлови,

облаци тешки со боја на јаглен пулсираат со громови,

на хоризонтот гладен останаа во молк опостушени домови.

Мракот стега,темнината сама на себе тешка бара спас,

очи во очи кои што молат пригушени без глас.

Лица губат боја,дождови бесно лијат...

Глас по глас се губат,животи свирепо гинат

Згаснато ехо...Далеку негде шум се шири,

дечји врисок бара мајчино тело да се смири.

Со полуотворени очи можев да видам-

“Држи се храбро мајко по тебе идам. ”

 Наредниот ден,проклето не навлече на промени.

Ладнокрвна,непоколеблива смртта тука пушти корени.

Има неба произведени од борци,еден врз друг

животот кришум го зема својот данок и го затвора овој круг.

Осамнаа срца кои веќе не чукаат како едно,разорот победи.

Утеха,милосрдност малку е,не стига колку и да се собери.

Најсјани звезди си пркосат во сјајот,безвремени

оставија души загубени во очајот,занемени.

Народе мој ! Ни прскоси страв блескав,но нема да сме покорни!

идат светли денови,идат животи посилни и побројни!

животов е неправеден,судбината безмилосно ќе носи тежина,

а времето поминува како благослов и носи нова светлина.