Очи каде бевте до
сега !?
Имам макотрпна
обврска да се искупам за гревот,поточно виси како облак напумпан тежок,сив
спремен во секое време да го истури дождот што му тежи.
Да си премолчев
гневот ќе излезеше безначаен но не било така тој ниту губи свежина,ниту се
троши,не може да се изаби,да стани помалку моќен а полошо од се е што ми
станува навика да добивам многу од лична гордост потенцирана со вкус на туѓа
среќа,затоа се каам.
Каењето како
душевна состојба метаморфозира во животот во оние денови кои ни осамениот зрак
сред облачно утро не ги спасува и на веселата мелодија и недостасува некоја
нота па изгледа некако глува.
Па се каам за сета
тишина што преовладува како параван на генералната неправда поткована со
предрасуди а ни тие немаат расчистено со себеси,се каам за лажните пријателства
подложни на социјална категоризација,празни насмевки на стари слики кои ги
кријам во детските албуми од кои стравувам дека ќе ме задушат.
Се каам за
искрената љубов сриена во долапче од срцево неискажана,непризнаена од тие
денови кога немало погледи и зборови ниту мои,ниту нечии други за таа блискост
некогаш речена па недоречена поради осуда. Ние двајца во виор од погледи кои
светкаат,филмска сцена а ти незнајко човечки ми поклони парче од срцето кое го
зафрлив во мозаикот на истрошени делови и за тоа се каам.
Ми натежнала некоја
лудост на покајание од сите спомени кои фатиле некоја фина прашина покрај сите
сништа и надежи што ги туткам под перница а ме копка мислата дека можев
подобро. Заборавив за капацитетот кој ми остана надвор од рамката на
општествените стеги и комплексот кој како силен екот се трудеше да ми каже
сеуште е недоволно.
Се каам што не
живеам во доба без маски над нашите огледала,во уникатен човеков однос каде не
се дискриминира по раса,ниту по род,а најмлаку по религија и стереотипи слични
на нив што се обидуваат да не навјасаат,надзборат,зативнат.
Се каам што не
приговорив за непотребното,за потсмев,за клевета,за грев, ми натежнале а ги
покрив небаре се чкртки од мастило а не видни лузни на душава.
Се каам и за оваа
искрена творба на чиста голотија,продор во себеси каде гледам утеха разбранета
во море што може да ги поднесе сите гадости на душата и на крај пак да излезе
на чисто.
