Гледам над
мене небо сиво,наѕирам од под чадорот го гледам како во бело оти не знам,а се
прашувам .... -дали овие меки облаци што налегнале се од исти нишки со оние од
кои се ткаат соништа.
Дали ткаат
соништа во вис високи или само носат тешки солзи дождовни ?
Па не да паѓаат
ниско туку истураат за да се исчистат од сите бујни мечти што ни блудствуваат
во главите,да се испразнат од подлоста општочовечка,од цела нечистотија и
самопрезирање од гнила истрошеност.
Истураат
долу длабоко се до корен за да го измијат барем малку злото што се насадило,оти
гранките се свети само таму каде што коренот е свет.
Врне таму
каде што растат стројни липи ама нема кој да ги погледне и цветови прекапуваат
а нема кој да ги помириса.
Врне таму
каде што е старо,овенато,омрцлавено,сиво и исцрпено,таму каде што прецутуваат
ружи а нема кој да ги набере а кога врне го измива плочникот но не и стапките
на гнилото незадоволство.Таму и почвата ќе омекне само нема да омекнат срцата
на овие луѓе кои закоравеле до вкочанетост.
Дожду не
омекнува срце полно со подлост до очајание и не се измиваат лица со двојни
чувства,бескарактерни.
Таму каде
што врне мермерот ќе олади а нема да оладат гневните души кои жарко беснеат
наоколу и мермерот нов сјај ќе добие само очите ќе го губат.
